लौरोलाई सहारा बनाएका मेरा बुवा !

मालती विक
चाहे जुनसुकै धर्म या सम्प्रदायका भए पनि बुवाको हात समातेर तोते बोली लरबराएका पाइला चाल्न सिकेको प्राय धेरै छौं । त्यसरी ताते ताते गरेर हिँड्न सिकाउने, हाम्रो जीवन सजाउन अहोरात्र खटेर हामीलाई कर्म गर्न अनि सुरक्षा दिने बुवा । सायद, शब्दले व्याख्या गर्न सकिन्न । तिनै बुवाहरुको बुढेसकालको बलियो लाठी बन्न हामीमध्ये धेरैले कडा परिश्रम पनि गरिरहेका छौँ । जे होस् आमा बुवा नै यस जगतका देख्न सकिने भगवान् हुन् । आजका दिन पृथ्वी लोकका सम्पुर्ण पिताहरुलाई स्मृति गर्दै कोटि कोटि नमन गरौँ ।
त्यसैलेपनि म आज मेरा बुकको संघर्षका विषयमा केही कुराहरु लेख्दैछु । मेरो बुवा एक किसान परिवारमा हुर्केको अनि केहि गर्नुपर्छ भन्ने उद्धेश्य बोकेको उच्चविचारको हुनुहुन्थ्यो । आफु नपढेको भएपनि आफ्ना छोराछोरीलाई पढाउनुपर्छ भनेर हामी तिनै भाईहरुलाई कक्षा १० सम्म पढाउनु भयो ।
हामीलाई पढाउने आयस्रोत भनेकै खेतीकिसानी अनि काठ मिस्त्रीबाट आउने थोरैतिना रकम न हो । बुवा रोजगारीका लागि सधँै भरी भारतमा जाने अनि मेरी आमा खेतवारी अनि मेलापातको काममा । हामी तिनै भाईबैनिले बुवाको मायाँ तेती नपाएको आभाष अहिले पनि हुन्छ । किनकि बुवा हाम्रो पठनपाठन र घरपरिवारको जिम्मेवारीले सधैँ जसो भारत बस्नु हुनुहुन्थियो । कुरा एक दिनको हो । जुन मेरो परिवारमा एउटा बज्रपात आईपर्यो । बुवाको कथा सायद लौरोले बुझेर होला आज भन्दा करीब १४ वर्ष अगाडि मेरो आफन्तको भारतबाट फोन आयो । जुनदिन २०६८ माघ ११ गतेको थियो । मेरा बुवा बोल्न नसक्ने अवस्थामा हुनुहुँदो रहेछ । बुवालााई प्रेसरले हानेको रहेछ । हामी हतार हतार बुवालाई लिनभनि आमा, मामा, भाई अनि म भारततिर गयौँ । हामी तीन दिनको यात्रापछि भारतको पुडक स्थित मेरी भन्ने ठाँउमा पुग्यौं ।
जहाँ बुबा बोल्न अनि हिडडुल गर्न नक्ने अवस्थाका हुनुहुन्थ्यो । हामी त्यहाँ बाट भोली पल्टै नेपालको लागि बाटो तय गरेर गाडि चढेउँ । त्यो यात्रा हाम्रा लागि त्यती सजिलो थिएन । हामी ३ दिनको यात्रा पछि नेपालगन्ज पुग्यौं । नेपालगन्जमा युनाईटेड हस्पिटलमा बुवाको उपचार सुरु भयो । जुन समय हाम्रा लागि निकै कष्टकर थियो । बिरामी बुवाको अवस्थाले आमा निकै निरास हुनुभएको थियो । हामी आमालाई सान्त्वना दिदैँ लगातार बुवाको उपचारमा लागिउ । डाक्टरको सल्लाह अनुसार ३ पन्ध्रसम्म एकुपन्चर गर्ने भयो । तत्पश्चात बुवा नत बोल्न सक्नु हुन्छ नत खाना खाननै । त्यसपछिका दिन हाम्रा लागि निकै दुखदायी बिते ।
आफ्नो जिवन साथि सँग मेरी आमाले कैलेपनि आफ्ना दुःख सुखका कुरा गर्न नसक्ने हुनुभयो । किनकि बुवा बोल्न नसक्ने हुनुभएको थियो । मलाई लाग्छ आमाका मनमा कति पिडा छन् होला चाहेर पनि कसैलाई भन्न सक्नुभएको छैन् ।
बिरामी बुवाको चिन्ताले आमा पनि निकै बिरामि हुनुभएको छ । कति अत्यास लाग्छ होला , कति आए आफ्न्तकोमा जान मन लाग्छ होला, तर आमा पिजडाको चरी जस्तै हुनुभयो । रातमा होस् या दिनमा आमा सँग बोल्ने पनि सहारा छैन् । कति रुनमन लाग्छ होला । बुवाले अहिले पनि बोल्न खोज्नुहुन्छ तर नत मुख आउछ नत हात खुट्टा नै चल्छ । म घरमा जाँदा होस् या फर्कदा बुवा रुनु हुन्छ । मलाई बुबाले मेरो यात्राको कामना गर्न खोज्नुभएको हो मलाई थाहा छ । तर म बुवाको अगाडि त रुन सक्दिन थे ।
म कति अभागी रैछु । सानोमा बुवाको मायाँ के हो थाहा नपाएको म ठुलो भएपछि बुबाको माँया पाउने आशमा आज बुवाको यो अवस्थाले झन् मन भतभती पोलेर आउछ । सबैका चेलीहरु माइतीमा गएको आफ्ना बाआमा घरपरिवार सँग रमाएको देख्दा आफुलाई नि रमाउन मन लाउँछ ।
बुवाको मुखबाट छोरी भनेको सुन्न मन छ तर के गर्नु सबैलाई सोचे जस्तो त कहाँ हुन्छ र । अहिले बुवाको बाहिरी दुनियाँको साहारा भनेकै लौरी हो । जुन लौरीको साहाराले घर बाहिरभित्र गर्न सक्नुभएको छ ।
बुवा समय र स्थितिले हामीलाई टाढा बनाउला तर हजुरको .आशिष् ,सल्लाह र माया सधैँ मेरो मुटुमा रहने छ । हजुरको मायाँ आशिर्बाद सदा सर्वदा पाइराखु मेरो बुवा । अन्त्यमा ‘ह्याप्पी फादरर्स डे’ बुवा !

सम्बन्धित शीर्षक